"इन्टु द माइन्ड" हिमाच्छादित पहाडहरूबाट स्किइङ गर्ने सहासी युवकहरूको आश्चर्यलाग्ने क्रियाकलाप समेटिएको सुन्दर चलचित्र रहेछ । सिनेमाटोग्राफी, एडिटिङ (हिउ हुँदा र नहुदाका पर्वतीय जंगलको दृश्य मिश्रण) विस्मयकारी छ । कथा क्यै नि छैन । अत्यन्त सहासी काम गर्नलाई शरीरमात्र बलियो भएर पुग्दैन, दह्रो दिमाग नि हुनुपर्छ भन्ने सन्देश होला फिल्मको । विशेषगरी क्यानाडाको ब्रिटिस कोलम्बिया अनि विश्वका अन्य पहाडमा स्किइङ गर्ने दृश्य सुरुसुमा त मज्जा लाग्छ तर हेर्दै जाँदा त्यै मात्र दोहोरिएकाले झर्को लाग्छ । कर्म छिरिङ लामाले माने घुमाको मोटिफ अनि जोसेफ क्याम्पबेलको "द हिरो विथ अ थाउजेन्ड फेसेस" भन्ने किताबबाट सापटी मागिएका च्याप्टरले फिल्मलाई दार्शनिक बनाउन खोजेका भएपनि कथासथा क्यै नभकाले गर्दा पूरै हेर्दा खासै मजा आएन । प्रकृतिको सुन्दरता र भयावहता र मानिसको सहास भने राम्ररी देखाइएको छ । नेपालका पनि दृश्य छन्, बौद्धनाथतिरका । अनि अर्को फिल्म "द पर्ज" को कथा कन्सेप्ट राम्रो लाग्यो तर एक्जेक्युसन झुर लाग्यो । अमेरिकामा धेर हिंसा बढेकाले गर्दा वर्षको एक दिन १२ घन्टाका लागि साँझ ७ देखि भोलिपल्ट बिहान ७ सम्म जसले जे हिंसा गरे पनि छुट दिने व्यवस्था गरेको हुन्छ सरकारले सन् २०२२ मा । विशेषगरी गरिबहरू यसको सिकार बनिरहेका हुन्छन् । एउटा धनी मान्छेको परिवार पनि आफ्नो घरमा छिरेर सुरक्षित भएर बसिरहेको बेलामा छोरोले एउटा कालो मानिसलाई घाइते अवस्थामा गुहार माग्दै कराएको देखेपछि घरमा छिराउँछ र यसले गर्दा त्यो घरमाथि आक्रमण हुन्छ । फिल्ममा देखाइएको अतिशय रक्तपातले वाक्कै लगाउँछ । अमेरिकामा बढिरहेको हिंसामाथि व्यङ्ग्य गर्न बनाइएको भएपनि मान्छेलाई मारेको धेर देखाइएकाले यो एउटा औसत दर्जाको फिल्म मात्र बन्न पुगेको छ ।
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment