Wish: A Piece

O, I wish that I had wings so light
I could take the freedom flight
I could knock the door of heaven
I could measure worlds all seven.

Kathaaki Paatra Review

युवा कथाकार सुबिन भट्टराईको सद्य:प्रकाशित कथासंग्रह "कथाकी पात्र" पढेपछि पाठकीय आनन्दले ओतप्रोत भएँ । कथाहरू अत्यन्तै मनोरम छन् । अधिकांश कथाले स्त्री-पुरुषसुलभ आकर्षणलाई विषयवस्तु बनाएका छन् र मानवीय सम्बन्धका आरोह अवरोह सबै कथाका विशेषता हुन् । युवा मनस्थितिलाई मीठो भाषामा प्रस्तुत गरेकाले यी कथासँग पाठकको साइनो गाँसिइहाल्छ । काठमाडौंलगायतका सहरमा अवस्थिति छ सबै कथाको । यसले गर्दा अंग्रेजी शब्द पनि बीचबीचमा घुसेका छन् । आफ्नो उमेर समूहका मानिसको भोगाइलाई यथार्थपरक ढंगले पेश गरेका छन् कथाकारले । प्रौढता तथा दार्शनिकताभन्दा पनि युवासुलभ चंचलता र सोचाइ भेटिन्छ कथाहरूमा । म फेरि युवा जोशयुक्त रचना मन पराउने र साहित्यका विधामध्ये कथा नै सर्वाधिक रुचाउने भएकाले पनि होला मलाई यी कथाहरू मन परे । कुनै कुनै कथाका "म पात्र" सँग मैले आफ्नो तादात्म्य समेत पाएँ । पहिलो प्रयासमा यत्तिको रचना गर्नु ठूलो उपलब्धि हो । मलाई सबभन्दा बढी मन परेको कथा "औडाहा" हो र यो कथाको भाव नै आवरण चित्रका रूपमा रहेको छ । (एउटै घटनालाई विभिन्न पात्रमार्फत पेश गर्ने) राशोमोन शैलीमा लखिएको यो कथा उत्क्रिष्ट छ । अन्य कथा पनि राम्रा छन् तर "बर्बादी" र "भगाइहरू" भन्ने कथा चाहिँ मलाई झुर लागे । सुबिनजीमा प्रतिभा भरमार छ र वहाँले नेपाली साहित्यमा महत्त्वपूर्ण योगदान पुर्याउनुहुनेछ भन्ने मेरो द्रिढ विश्वास छ ।

Karnali Blues Review

लेखक बुद्धिसागरको चर्चित उपन्यास "कर्नाली ब्लुज" पढेर असाध्यै मजा आयो । बुद्धिसागर भाषाका जादुगर नै रहेछन् । यत्ति सरल तथा सुगम अनि सुरम्य भाषामा पनि नेपाली उपन्यास लेख्नसकिँदो रहेछ भन्ने कुरालाई लेखकले प्रमाणित गरेका छन् । यथार्थलाई टपक्क टिपेर लेखनीमा उतार्दा त्यसले पाठकलाई मीठो असर पारिहाल्छ । भाषा मात्र राम्रो नभएर यो उपन्यासको विषयवस्तु समेत उच्च कोटिको छ । एउटा छोराले आफ्नो बाको बारेमा देखेका, अनुभव गरेका कुरालाई लेखकले बडो कुशलतापूर्वक शब्दमा उतारेका छन् । साहित्यिक उत्कृष्टताका लागि आवश्यक कथानक, पात्रविकास, अलंकारहरूको प्रयोग, कथ्यात्मक तथा वर्णनात्मक शैली सबैमा यो उपन्यास अब्बल छ । दृष्यविधान (tableaux) अत्ति नै मनोरम छ । हर्षबहादुरको चरित्र त विश्वस्तरको नै लाग्यो मलाई । यो पात्र नि:स्पृह कर्मयोगी हो, ठ्याक्कै टोल्स्टोयको "अन्ना करेनिना" को लेभिन जस्तै । अन्य पात्र पनि गजबका छन् । अन्य पात्रमा मलाई सबभन्दा मन परेको पात्र वीरसिह धामी उर्फ सद्दाम हुसेन हो । अल्लिक साइको पाराको यो पात्रले वास्तविक जीवन जिएको छ । उपन्यासमा एउटा बलियो आकर्षण छ जसले पाठकलाई तानिरहन्छ । म पनि बा आमाको एक्लो छोरो भएको अनि मैले पनि वृषबहादुरले जस्तो आगो लगाउने, साइकल भाँच्ने लगायतका उपद्रो बाल्यकालमा गरेकोले होला त्यो पात्रसँग मेरो आत्मीयता गाँसियो । एकचोटि सबैले पढ्नैपर्ने खालको यो उपन्यासको शीर्षक भने मलाई मन परेन । तर त्यसले के फरक पर्छ र ?

Haiku

बगरेको पसल

आशापूर्ण आँखा

कुकुरको झुन्ड